Pozwy banków przeciwko „frankowiczom”
Jakiś czas temu pisaliśmy o skutkach nieważności umowy kredytu frankowego polegających na tym, że strony są zobowiązane zwrócić dotychczas przekazane wzajemnie kwoty. Niezależnie od tego, banki próbują kreować swoje dodatkowe roszczenia, sprowadzające się najczęściej do żądania zapłaty określonej kwoty tytułem wynagrodzenia za korzystanie z kapitału udostępnionego przez bank albo waloryzacji kwoty wypłaconego kapitału.
Końcówka ubiegłego roku to wysyp postępowań sądowych banków przeciwko „frankowiczom”. Obecnie Klienci kancelarii otrzymują z Sądów odpisy pozwów ze zobowiązaniem do ustosunkowania się do treści żądań banków, na co nasza kancelaria była przygotowana, wypracowując już wcześniej odpowiednią argumentację prawną oraz strategię procesową, co ułatwia sprawne i terminowe złożenie w imieniu Klientów odpowiedzi na pozew banku. Wskazać należy, że o ile żądanie zwrotu kwoty równowartości wypłaconego kapitału ma swoje umocowanie w przepisach prawa, to w polskim porządku prawnym nie istnieje przepis prawa, który uzasadniałby stanowisko banków co do innych żądań. Analiza poszczególnych przepisów polskiego prawa daje argumenty do obalenia roszczeń banków zarówno jeżeli chodzi o wynagrodzenie za korzystanie z kapitału jak i waloryzację kwoty wypłaconego kapitału. Niezależnie od tego, również zgodnie z orzecznictwem TSUE, banki nie mają prawa do żadnej rekompensaty w związku ze stwierdzeniem nieważności umowy kredytu, a przywrócenie sytuacji faktycznej i prawnej sprzed zawarcia umowy, sprowadza się do zapłaty na rzecz banku równowartości wypłaconego kapitału. W wyroku z dnia 7 grudnia 2023 roku, sygn. akt C-140/22, TSUE stwierdził, że rekompensata żądana przez konsumenta z tytułu zwrotu kwot, które zapłacił on w wykonaniu nieważnej umowy, nie może zostać pomniejszona o równowartość odsetek, które ta instytucja bankowa otrzymałaby, gdyby umowa pozostała w mocy. W postanowieniu z dnia 11 grudnia 2023 roku, sygn. akt C-756/22, TSUE wskazał ponadto, że bank w przypadku stwierdzenia nieważności umowy nie ma prawa żądać od konsumenta zwrotu kwot innych niż kapitał wpłacony na poczet wykonania tej umowy i odsetki ustawowe za opóźnienie od chwili wezwania do zapłaty. Natomiast w postanowieniu z dnia 12 stycznia 2024 roku, sygn. akt C-488/23, TSUE powielając stanowisko zawarte w postanowieniu z dnia 11 grudnia 2023 roku dodał przy tym, że bank nie może żądać „rekompensaty polegającej na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej danego pieniądza po wypłaceniu tego kapitału rzeczonemu konsumentowi”.
Jeżeli zatem otrzymali Państwo z Sądu pozew złożony przez bank, zapraszamy do kontaktu z kancelarią celem dokonania analizy roszczeń banku, czego następstwem będzie możliwość udzielenia pełnomocnictwa do reprezentowania Państwa w sporze z bankiem.
Autor: radca prawny Krzysztof Kapelczak
Opublikowano: marzec 2024
Kredyty frankowe a pomoc państwa i organów Unii Europejskiej
We wcześniejszym artykule w sporym skrócie została przedstawiona geneza problemu finansowego wielu Polaków, jakim są kredyty frankowe. Wyjaśniliśmy przyczyny ogromnej chęci udzielania przez banki kredytów we frankach szwajcarskich, a także konsekwencje tych działań. W tym artykule skupimy się bardziej na szczegółowej historii funkcjonowania tych kredytów.
Masowe udzielanie przez banki kredytów we frankach szwajcarskich, spowodowało, że bardzo wiele osób, po drastycznym wzroście kursu waluty, nie było w stanie poradzić sobie ze spłatą zaciągniętego kredytu. Zarówno Państwo, jak i organizacje europejskie, musiały podjąć pewne działania, które miały na celu wsparcie „frankowiczów”.
Jedną ze składowych kosztu kredytu w obcej walucie, jest LIBOR. Jest to „referencyjna stopa oprocentowania na rynku międzybankowym”. Wzrost kursu franka, powodował obniżenie wartości LIBOR.
Spowodowało to, że raty, które przyszło spłacać „frankowiczom”, były dużo niższe, niż w przypadku, kiedy LIBOR utrzymywałby się na stałym poziomie. Niestety to wciąż było zbyt mało, by można było mówić o ustabilizowaniu sytuacji.
Kolejnym kołem ratunkowym dla „frankowiczów”, było wprowadzenie tak zwanej ustawy antyspreadowej. Czym są jednak spready? Najprościej mówiąc, są to koszty towarzyszące podczas wymiany waluty. Do takich kosztów można zaliczyć między innymi marże instytucji, albo prowizje transakcyjne. Wprowadzona ustawa, minimalizowała wspomniane koszty, poprzez zobowiązanie banków do bezpłatnego udostępnienia swoim kredytobiorcom możliwości wymiany waluty poza bankiem.
Przełomem w pomocy frankowiczom, okazał się być wyrok TSUE (Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej) z dnia 30 kwietnia 2014, C-26/13 w sprawie nieuczciwego charakteru umowy, a ściślej mówiąc niezgodnego z prawem zapisu w umowach kredytowych, o stosowaniu kursu franka według określonej tabeli.
Zatem wszystkie umowy z takim zapisem, mogły zostać uznane za nieważne. Jednak doprowadzenie do stwierdzenia nieważności takiej umowy kredytowej nie jest prostym zadaniem. W takich przypadkach trzeba wejść na drogę sądową, a skomplikowany charakter tego rodzaju spraw powoduje, że należałoby w pierwszej kolejności zwrócić się do adwokata lub radcy prawnego, który specjalizuje się w tego typu sprawach.
Nasza kancelaria zajmuje się wieloma sprawami dotyczącymi kredytów frankowych. Z pewnością będziemy mogli służyć Państwu fachową wiedzą i pomocą.
Początki kredytów frankowych
Rozpoczęcie w latach 1998 – 2003, polityki dezinflacyjnej zarówno w Polsce, jak i w innych krajach, wiązało się przede wszystkim z utrzymaniem stóp procentowych na wysokim poziomie. Rokrocznie miliony osób decydowały i decydują się na zaciągnięcie kredytu hipotecznego by po około 30 latach móc cieszyć się w pełni własnym mieszkaniem. Niestety wzrost stóp procentowych spowodował, że niewiele osób mogło pozwolić sobie na zaciągnięcie kredytu hipotecznego w Polsce. Niezwykle korzystny kurs franka szwajcarskiego w stosunku do złotego, a także dużo niższa stopa procentowa kredytów frankowych, spowodowały, że banki niezwykle chętnie udzielały Polakom, spragnionym zakupem własnego mieszkania, kredytów w obcej walucie.
Namowy przedstawicieli bankowych na zaciąganie kredytów frankowych były niezwykle silne. Oczywiście było to poparte trzema dosyć silnymi argumentami. Po pierwsze, bardzo gorliwie zapewniano, że frank szwajcarski to jedna z najbardziej stabilnych walut.
Te zapewnienia oczywiście popierał drugi argument, mówiący, że jeszcze 20 lat wcześniej kredyty frankowe były niezwykle popularne. Wielu osobom też bez problemu udawało się wtedy spłacić zaciągnięty kredyt. Po trzecie i chyba najważniejsze, kredyty zaciągane w walucie szwajcarskiej dawały najwyższą zdolność kredytową.
To wszystko spowodowało, że 80 na 100 udzielanych w Polsce kredytów było we frankach szwajcarskich. Niedługo później kurs franka zaczął wzrastać. Z około 2,3 zł za frank, kurs wzrósł do 3 zł, a niewiele później do 4 zł. Już wtedy kredytobiorcy musieli się zmierzyć ze spłatą zwiększonych rat kredytowych.
Apogeum tej sytuacji nadeszło na początku 2015 roku, kiedy Szwajcarski Bank Narodowy podjął działania skutkujące umocnieniem swojej waluty poprzez uwolnienie jej od zależności od euro. Dokładniej mówiąc, polityka utrzymywania minimalnego poziomu waluty szwajcarskiej do euro odeszła w niepamięć. Bywało, że kurs franka wynosił około 5 zł. Wiele osób miało wówczas spore problemy ze spłacaniem zaciągniętego kredytu i wcale nie zapowiadało się na to, by sytuacja miała się poprawić.
W odpowiedzi na fatalną sytuację finansową kredytobiorców, wprowadzono zabiegi, które miały wesprzeć „frankowiczów”. Sytuacja nieco się poprawiła, jednak wciąż niektórzy, nie są w stanie sobie poradzić ze spłatą zaciągniętego kredytu.
Niejednokrotnie zwracają się do kancelarii prawnych po pomoc w renegocjowaniu warunków umowy kredytowej lub w celu wystąpienia przeciwko bankom w sporach sądowych na tle umów frankowych. Z uwagi na skomplikowany charakter tego rodzaju spraw pomoc prawna wykwalifikowanego prawnika bardzo często jest niezbędna.
Wyrok w sprawie frankowej
Z przyjemnością informujemy, że reprezentowani przez naszą Kancelarię Klienci uzyskali pierwszy wyrok w tzw. „sprawie frankowej”. Zaznaczyć należy od razu, że orzeczenie nie jest prawomocne i bankowi przysługuje apelacja, ale już na obecnym etapie sprawy warto przytoczyć jakie były motywy tego rozstrzygnięcia.
Zgodnie z treścią wyroku z dnia 26 kwietnia 2021 roku, Sąd Okręgowy w Szczecinie zasądził na rzecz powodów (małżeństwo) 10.336,53 PLN oraz 40.691,87 CHF, obie należności z odsetkami za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu.
W ustnym uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że umowa zawarta przez powodów z pozwanym Santander Bank Polska S.A. w Warszawie jest obarczona wadą nieważności, a w związku z tym bank jest zobowiązany do zwrotu wpłaconych przez powodów kwot jeśli chodzi o należności, które były objęte pozwem.
Zasądzenie należności w dwóch rodzajach walut wynika z faktu, iż pierwotnie powodowie spłacali należności w złotówkach, a następnie spłacali je we frankach szwajcarskich. Sąd podzielił stanowisko prezentowane przez pełnomocnika powodów, iż w przypadku spłacania kredytu we frankach szwajcarskich, zwrot nienależnego świadczenia (z uwagi na nieważność umowy kredytu) musi nastąpić w tej samej walucie i nie ma możliwości zasądzenia należności w złotówkach przy ich przeliczeniu z franków szwajcarskich. Zapadły wyrok wpisuje się w aktualną, korzystną dla kredytobiorców, linię orzeczniczą sądów powszechnych. Zainteresowanych zapraszamy do kontaktu z Kancelarią w celu otrzymania porady w sprawach frankowych oraz uzyskania pomocy w sporze sądowym z bankiem.
Autor: radca prawny Krzysztof Kapelczak
Walne zebranie stowarzyszenia w czasie pandemii
Początek roku to czas kiedy odbywają się walne zebrania stowarzyszeń, które mają charakter sprawozdawczy lub sprawozdawczo – wyborczy. Walne zebranie to najważniejszy organ stowarzyszenia, ustalający kierunek i program jego działania oraz podejmujący decyzje we wszelkich sprawach, które nie są zastrzeżone dla innych władz stowarzyszenia.
W obecnej sytuacji pandemicznej najbardziej popularnym rozwiązaniem dotyczącym przeprowadzenia walnego zebrania jest jego zorganizowanie z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej.
W przypadku podjęcia decyzji o przygotowaniu walnego zebrania w tym trybie konieczne jest takie sporządzenie zawiadomienia o walnym zebraniu, aby wskazywało ono, że udział w nim jest możliwy przy wykorzystaniu środków komunikacji elektronicznej, a także określało ono sposób uczestnictwa (m.in. informacja w jaki sposób można dołączyć do walnego zebrania, np. wygenerowanym linkiem na określonej platformie) i sposób wykonywania prawa głosu.
Wykorzystanie środków komunikacji elektronicznej w głosowaniach na walnym zebraniu odbywa się przy zapewnieniu co najmniej: transmisji obrad posiedzenia w czasie rzeczywistym, dwustronnej komunikacji w czasie rzeczywistym, w ramach której członek władzy stowarzyszenia może wypowiadać się w toku obrad oraz wykonywania osobiście lub przez pełnomocnika prawa głosu przed lub w toku posiedzenia.
Przebieg tego rodzaju walnego zebrania nie powinien odbiegać znacznie od przebiegu walnego zebrania prowadzonego w sposób tradycyjny. Protokół powinien zawierać między innymi datę odbycia walnego zebrania, stwierdzenie poprawności zwołania walnego zebrania, wskazanie liczby osób uprawnionych do głosowania, potwierdzenie istnienia quorum z jego dokładnym wskazaniem, wskazanie liczby osób obecnych, wskazanie czy walne zebranie odbywa się w pierwszym czy w drugim terminie, wskazanie porządku obrad, określenie treści uchwał i wskazanie wyników głosowania nad uchwałami.
Dodatkowo, protokół powinien zawierać informację o zapewnieniu wyżej wskazanych wymogów dla uznania prawidłowości przeprowadzenia walnego zebrania z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej.
Protokół powinien być podpisany przez przewodniczącego i protokolanta. Do protokołu powinna zostać załączona podpisana przez przewodniczącego i protokolanta imienna lista członków uprawnionych do głosowania ze wskazaniem osób biorących udział w głosowaniu na walnym zebraniu (lista obecności).
Jeżeli chodzi o sposób głosowania to może ono nastąpić w dowolnej formie, czyli np. poprzez podniesienie w odpowiednim momencie ręki widocznej w ujęciu kamery użytkownika, poprzez zapis na czacie albo poprzez kolejne deklaracje uczestników zgodnie z listą obecności czy są za daną uchwałą, przeciw uchwale czy też wstrzymują się od głosu.
Autor: radca prawny Krzysztof Kapelczak
Opublikowano: marzec 2021 r.
Odwołanie testamentu
Jedną z cech testamentu jest możliwość jego odwołania. Przyczyny odwołania mogą być różne. Spadkodawca może po prostu zmienić zdanie co do kręgu osób, które mają dziedziczyć z uwagi na zmiany w relacjach z powołanymi dotychczas spadkobiercami.
Innymi powodami mogą być narodziny osoby, która według spadkodawcy ma być jego spadkobiercą lub śmierć któregoś ze spadkobierców.
Na sposoby odwołania testamentu wskazuje art. 946 Kodeksu Cywilnego. Zgodnie z jego treścią, spadkodawca może odwołać testament poprzez:
- sporządzenie nowego testamentu,
- zniszczenie testamentu lub pozbawienie go cech uzasadniających jego ważność,
- dokonanie zmiany postanowień w dotychczas obowiązującym testamencie.
Testament może zostać odwołany w dowolnej formie przewidzianej przepisami prawa dla formy testamentu. Nie ma przy tym znaczenia w jakiej formie został sporządzony dotychczasowy testament. Dopuszczalne jest oczywiście częściowe odwołanie testamentu.
Podkreślić należy, że odwołanie testamentu musi mieć charakter celowy i rozmyślny. Oznacza to, że w razie przypadkowego zniszczenia testamentu lub spowodowania jego zniszczenia przez przyczyny zewnętrzne, niezależne od testatora, nie zostanie to zakwalifikowane jako odwołanie testamentu, a jego treść może być ustalana za pomocą wszelkich dopuszczalnych środków dowodowych.
W orzecznictwie przyjęto pogląd, że odwołanie testamentu sporządzonego w formie aktu notarialnego może nastąpić przez świadome zniszczenie przez spadkodawcę wypisu aktu notarialnego zawierającego testament (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 2015 roku, sygn. akt V CSK 635/14).
Jeżeli spadkodawca odwoła testament i nie sporządzi nowego to w takiej sytuacji będzie miało miejsce dziedziczenie ustawowe.
Kwestia skuteczności odwołania testamentu ma swoje praktyczne odzwierciedlenie w postępowaniach sądowych dotyczących stwierdzenia nabycia spadku. Sąd rozpoznający takie sprawy bada nie tylko ważność testamentu/testamentów, ale również to czy któryś z testamentów nie został skutecznie odwołany.
Autor: radca prawny Krzysztof Kapelczak
Opublikowano: luty 2021
Wystąpienie o zachowek bez stwierdzenia nabycia spadku
Wątpliwości może budzić zagadnienie czy możliwe jest wniesienie do sądu powództwa o zachowek i rozstrzygnięcie tej sprawy bez uzyskania aktu poświadczenia dziedziczenia czy postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku.
Należy zauważyć, że zgodnie z art. 926 § 1 KC przymiot spadkobiercy przysługuje uprawnionemu z mocy prawa zarówno w przypadku dziedziczenia z ustawy jak również na podstawie testamentu.
Akt poświadczenia dziedziczenia oraz postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku mają charakter deklaratoryjny i nie stanowią podstawy nabycia praw i obowiązków majątkowych po zmarłym.
Podkreślenia wymaga, że stwierdzenie nabycia spadku i poświadczenie dziedziczenia służą udowodnieniu przez spadkobiercę jego praw wynikających z dziedziczenia wobec osób trzecich, które nie roszczą sobie praw z tytułu dziedziczenia, o czym stanowi art. 1027 KC.
Jednakże przepis ten nie znajduje zastosowania w stosunku do uprawnionego występującego o zachowek, gdyż w procesie o zachowek nie udowadnia on swoich praw wynikających z dziedziczenia, a ponadto pozwany zasadniczo nie jest osobą trzecią, która nie rości sobie praw z tytułu dziedziczenia.
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 kwietnia 1967 roku, sygn. akt III CZP 29/67, wskazał, że „jeżeli prawa do spadku nie zostały stwierdzone, sąd w sprawie o zachowek ustala jako przesłankę rozstrzygnięcia przymiot spadkobierców”.
Proces o zachowek ma charakter samodzielny, nie zachodzi zatem potrzeba zawieszania procesu o zachowek w przypadku wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nabycia spadku w toku tego pierwszego postepowania.
Wobec tego, możliwe jest wniesienie do sądu powództwa o zachowek i rozstrzygnięcie tej sprawy bez uzyskania aktu poświadczenia dziedziczenia czy postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku.
Autor: praktykantka Anna Szawracka
Opublikowano: grudzień 2020 r.
Możliwość ustanowienia drogi koniecznej na wniosek właściciela nieruchomości przez którą przejeżdża sąsiad
Ostatnio Klient Kancelarii zapytał czy może wystąpić do Sądu o ustanowienie odpłatnej służebności drogi której jest właścicielem, gdyż od jakiegoś czasu przejeżdża nią sąsiad i nie chce on pokrywać żadnych kosztów związanych z utrzymaniem tej drogi.
Chcąc uregulować sytuację bezprawnego korzystania z drogi można zawrzeć umowę o ustanowieniu służebności drogi o ile strony dojdą do porozumienia. Służebność powinna zostać ustanowiona w formie aktu notarialnego, przy czym oświadczenie woli właściciela nieruchomości obciążonej, czyli tej, przez którą będzie przebiegać droga, powinno zostać złożone w formie aktu notarialnego pod rygorem nieważności, natomiast oświadczenie woli właściciela nieruchomości władnącej może zostać złożone w dowolnej formie, np. w formie pisemnej.
W omawianej sprawie brak jest jednakże szans na dojście do porozumienia pomiędzy sąsiadami.
Odpowiadając na postawione na wstępie pytanie należy wskazać, iż art. 145 Kodeksu cywilnego stanowi wprawdzie, że jeżeli nieruchomość nie ma odpowiedniego dostępu do drogi publicznej to może zostać sądownie ustanowiona taka droga, ale przepis ten stwierdza wyraźnie, że ustanowienia drogi koniecznej może żądać wyłącznie właściciel nieruchomości, któremu taka droga jest niezbędna.
Roszczenie o ustanowienie za wynagrodzeniem potrzebnej służebności drogowej (drogi koniecznej) przysługuje bowiem właścicielowi nieruchomości, co do której spełnione są przesłanki z art. 145 Kodeksu cywilnego, czyli tej, która potrzebuje dostępu do drogi koniecznej.
Wniosek o ustanowienie służebności drogi koniecznej, złożony przez właściciela nieruchomości mającej być nieruchomością obciążoną nie zostanie przez Sąd uwzględniony. Potwierdził to Sąd Okręgowy w Olsztynie, który w uzasadnieniu postanowienia z dnia 22 marca 2018 roku, sygn. akt IX Ca 1199/17 podniósł, że:
„legitymacja czynna w postępowaniu o ustanowienie służebności drogi koniecznej wynika przede wszystkim z przepisów kodeksu cywilnego. Zgodnie z treścią przepisów art. 145 i 146 k.c. legitymacja czynna w sprawach o ustanowienie służebności drogi koniecznej przysługuje właścicielowi i posiadaczowi samoistnemu (w jego przypadku będzie to służebność osobista) nieruchomości, nieposiadającej dostępu do drogi publicznej lub budynków gospodarskich”.
Powyższe oznacza, że właścicielowi drogi pozostaje zastosowanie innych uprawnień wynikających z przysługującego prawa własności, mogących spowodować doprowadzenie do porozumienia z sąsiadem przejeżdżającym jego drogą. Poradę w takiej sprawie można uzyskać w Kancelarii.
Autor: praktykantka Anna Szawracka
Opublikowano: grudzień 2020 r.
Zwrot części prowizji z tytułu wcześniejszej spłaty kredytu
Klient banku, dokonując wcześniejszej spłaty zadłużenia, ma prawo do zwrotu części prowizji i innych należności. I to nie tylko przy kredycie frankowym. Jak stanowi art. 48 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2019 r. poz. 1083) konsument ma prawo w każdym czasie do spłaty całości lub części kredytu przed terminem określonym w umowie.
Zgodnie z art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing eliaPotwierdził to zarówno Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 11 września 2019 roku o sygnaturze C-383/18, jak również Sąd Najwyższy, podejmując uchwałę z dnia 12 grudnia 2019 roku, w sprawie o sygnaturze III CZP 45/19 (Legalis), w treści której wskazał, że przewidziane w art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim uprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie obejmuje także prowizję o udzielenie kredytu.t. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.
Pomimo korzystnej linii orzeczniczej, banki nadal konsekwentnie podejmują obrony swoich interesów, składając obszerne odpowiedzi na złożone pozwy o zwrot ww. należności.
I również w takich przypadkach konieczne jest zastosowanie odpowiedniej argumentacji do każdego z zarzutów banku, pozwalającej na skuteczne dla klienta zakończenie sporu z bankiem.
Kredyty frankowe a spory sądowe
Tym razem trochę o sporach sądowych z bankami. Obecnie spory te znajdują najczęściej wyraz w procesach na tle umów frankowych, zarówno takich, które dotyczą całej umowy kredytu i bezpodstawnie pobranych rat lub części rat, jak również takich, które dotyczą zwrotu bezpodstawnie pobranych opłat z tytułu ubezpieczenia niskiego wkładu.
Równie popularne stają się także sprawy dotyczące zwrotu prowizji i innych należności wskutek dokonania na rzecz banku wcześniejszej spłaty zadłużenia, aczkolwiek ich ciężar gatunkowy, z uwagi na zwykle mniejszą wartość przedmiotu sporu, jest lżejszy z punktu widzenia finansowego.
Jeżeli chodzi o kredyty frankowe to, pomijając kwestię, że prawie każda sprawa różni się od siebie zarówno z uwagi na to z którym bankiem zawarto umowę, w jakim okresie, a także z uwagi na sposób jej wykonywania, można wyróżnić dwa generalnie kierunki argumentacji i żądań klientów banku.
Pierwszy z nich to tzw. „odfrankowienie kredytu”, zakładające wyeliminowanie klauzul abuzywnych (niedozwolonych postanowień umownych), dotyczących przeliczania kredytu oraz poszczególnych spłacanych rat w oparciu o walutę CHF według kursów wewnętrznych banku. Powoduje to skutek w postaci możliwości żądania przez klienta banku nadpłat wywołanych stosowaniem tych klauzul abuzywnych jako świadczeń nienależnych.
Drugi kierunek oparty jest o założenie nieważności kredytu, zarówno z uwagi na jego konstrukcję jak również z uwagi na istnienie ww. klauzul abuzywnych. Konsekwencją tego jest możliwość żądania zwrotu wszelkich wpłaconych należności, gdyż w sytuacji nieważności danej umowy obowiązuje generalna zasada zwrotu dokonanych świadczeń jako nienależnych.
Podkreślić należy, że banki w coraz szerszy sposób podejmują obronę swoich interesów, kreując roszczenia o zwrot swoich należności, w tym również takich, które polegają na istnieniu, w ocenie banku, roszczeń polegających na bezpodstawnym wzbogaceniu klienta. A zatem, w przypadku reprezentowania klienta w sądzie, konieczne jest zastosowanie odpowiedniej argumentacji do każdego z żądań banku, również tej opierającej się o zarzut przedawnienia roszczenia.
Każda ze spraw frankowych wymaga indywidualnej oceny, poczynając od zapoznania się z treścią umowy i sposobu wykonywania umowy, a kończąc na analizie stanowiska procesowego banku, wyrażonego w obszernych odpowiedziach na pozew.
W wielu umowach kredytowych występują zapisy dotyczące ubezpieczenia niskiego wkładu. Beneficjentem umowy ubezpieczenia niskiego wkładu własnego jest bank, a kredytobiorcy, mimo iż nie są stroną umowy ubezpieczeniowej, ani uposażonymi z jej tytułu, zostają niejako zmuszeni do ponoszenia kosztów tego ubezpieczenia.
Zapisy umowy nie są z kredytobiorcami indywidualnie uzgodnione i nie podlegają negocjacji. Kredytobiorcy nie mają też wpływu na wybór ubezpieczyciela ani też możliwości zapoznania się z treścią i warunkami ubezpieczenia. Zapisy dotyczące tego ubezpieczenia mają najczęściej charakter klauzul abuzywnych, a więc są one bezskuteczne, a klienci banku mają prawo żądania uiszczonych należności jako nienależnych.
Inną podstawę żądania zapłaty mają sprawy dotyczące zwrotu prowizji i innych należności wskutek dokonania na rzecz banku wcześniejszej spłaty zadłużenia, ale o tym będzie mowa w kolejnym wpisie.
W razie zainteresowania powyższą tematyką, oferujemy możliwość skorzystania zarówno z indywidualnej porady prawnej, jak i kompleksowej obsługi prowadzenia procesu sądowego przeciwko bankowi.
